امام علی علیه السلام همواره با ضعيفان و بينوايان مصاحبت داشت و از آنها دلجويي مي‌كرد و به كارها و شكايات و مظالم، شخصاً رسيدگي مي‌نمود.
نان جو مي‌خورد و از غذاهاي لذيذ تناول نمي‌كرد، و مي‌فرمود:
«عَلِّلِ النَّفْسَ بِالْقُنُوعِ وَإِلّا طَلَبَتْ مِنْكَ فَوْقَ ما يَكْفيها»؛
«نفست را به صفت قناعت مداوا كن، و الاّ بيشتر از آنچه را که بسش باشد از تو درخواست می‌کند».
آیت الله صافی گلپایگانی, رمضان در تاریخ
