امیرالمومنین عليه السّلام (آن كه طمع را شعار خود نمود نفسش را خوار ساخت) فرموده است:
آن كه طمع را شعار خود نمود، نفسش را خوار ساخت،و كسى كه سختى خود را فاش كرد راضى به پستى شد، و آدمى كه زبانش را بر خود امارت داد بى مقدار گشت.
أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ كَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَه.
1- چشم طمع داشتن به مال ديگران،
باعث نيازمندى و كرنش در برابر آنهاست، و اين خود انگيزه پستى در نظر آنان، و افتادن از چشم آنهاست.
2- برحذر داشتن انسان از شكايت بردن از تهى دستى و گرفتارى اش به نزد مردم است،
به وسيله يادآورى تن در دادن به ذلّت و خوارى كه در پى دارد.
3- دور كننده انسان از پرحرفى بدون فكر و مراجعه به عقل است،
چون اين عمل دليل بر پستى و بى ارزشى انسان در نزد خويشتن است.
