غزوه اُحُد، در روز هفتم یا نیمه شوال سال سوم هجری و یکسال پس از جنگ بدر به وقوع پیوست. انگیزه اصلی قریش برای لشگر کشی به سوی مدینه خونخواهی کشتگانی بود که مشرکان در شکست سختشان در جنگ بدر متحمل شده بودند.
مسائل دیگری که انگیزه قریش را برای این نبرد تقویت نمود عبارتند از:
تحریکات یهودیان مدینه: یهودیان نیز که در مورد مرکزیت سیاسى و اقتصادى خود، در منطقه احساس خطر مى کردند و سلطه فرهنگى خود را در معرض نابودى مى دیدند، با اعزام نمایندگانى به مکه به تشویق قریش براى انتقام‌گیرى پرداختند. چنان که خود نیز کینه هاى درونى را آشکار و پیمان هاى عدم تعرّض و حسن همجوارى را که با رسول خدا (ص) بسته بودند، نقض کردند.
نا امن شدن راه تجاری مشرکان مکه: پیامبر با عقد پیمان با قبائل مختلف منطقه، قریش را تحت محاصره قرار داده بود و بر راه تجاری آنان سیطره پیدا کرده بود به گونه ای که راه تجار ی آنان دیگر امن به حساب نمی آمد و لذا چاره ای جز شکستن این حصر نمی دیدند.
المغازى، ج ۱، ص ۱۹۹؛
الطبقات، ج ۲، ص ۲۸.
تاریخ طبرى، ج ۲، ص ۵۹؛
تاریخ ابن‌خیاط، ص ۳۸.؛
وقایع الایام، شیخ عباس قمی، 15 شوال
الصحیح من سیرة النبی الأعظم(ط-قدیم) ، ج۶، ص۷۶
الصحیح من سیرة النبی الأعظم(ط-قدیم) ، ج۶، ص۷۶