اهمیّت معرفت امام در اینجاست که اگر من امامم را درست و صحیح، از روی آیات و روایات نشناسم! ممکن است هر شخص دیگری را که امام نیست، امام فرض کنم! یعنی ممکن است برای شخصی که خدا به او ولایت و امامت نداده، من چنین مقاماتی را قائل باشم! و کسی را همراه و همطراز امام فرض کنم! این یعنی ورود به وادی کفر و وادی شرک! ما تا واژه کافر و مشرک را میشنویم، یاد بت پرست ها میافتیم. در حالی که من میتوانم بت پرست نباشم؛ امّا کافر و مشرک باشم! چطور؟! اینگونه که در یکی از شئونات امام، برای امام شریک قائل باشم. مثلا بگویم علم امام را فلانی هم دارد! عصمت امام را فلانی هم دارد! ولایت امام را فلانی هم دارد! این مبنای عقیده شیعه است که ولایت امام لاشریک است!
